88-bal życia.

życia srycia. moja studniówka była dla mnie drogą przez mękę. najpierw szaleńcze poszukiwania kreacji. musiała być miłością od pierwszego wejrzenia. musiała być idealna i wyśniona. jedyna i niepowtarzalna. piękna i.. aa nieważne, z tymi kryteriami było już i tak wystarczająco ciężko.. hektolitry wylanych łez i sukienka się odnalazła. ale przecież to nawet jeszcze nie była połowa drogi.
najciężej było znaleźć odpowiednie buty. uparłam się, że muszą mieć nakładające się na siebie, proste paski. takie były wtedy modne na zagranicznych blogach, w polskich sklepach-nieosiągalne. byłam chyba w każdym obuwniczym wrocławia, opola i mojego miasta. i nic. miałam jeszcze pewne utrudnienie w postaci niepisanej umowy z koleżanką. zgadałyśmy się, że buty, który mają obcas niższy niż 10cm nie nadają się na studniówkę. nie pytajcie skąd taki wniosek bo nie wiem. w każdym razie musiałam się tego trzymać.. i w końcu, nadszedł ten piękny dzień! dzień, w którym totalnie zrezygnowana weszłam do ostatniego sklepu (a byłam w nim już chyba 3 raz w przeciągu tego miesiąca) i ujrzałam moje studniówkowe buty. z tymi paskami to szaleństwa nie było, ale uznałam, ze wystarczająco olśniewające i zaspokajają moje potrzeby. no i miały 12cm obcas.. :>
po tym wszystkim trzeba było jeszcze tylko dopasować, absolutnie niecieliste, rajstopy (2 tygodnie..), biżuterię (15 minut grzebania w szufladzie mamy) i makijaż+fryzurę (sto lat w drogeriach, miliard par przymierzonych sztucznych rzęs, tysiące sprawdzonych na ręce szminek, a ostatecznie ryk, płacz i zgrzytanie zębów przed lustrem-godzinę przed studniówką..).
po tym wszystkim byłam już właściwie gotowa do wyjścia. no i wyszłam. trochę potem żałowałam bo największą migrenę mojego życia wolałabym odchorować w łóżku, a nie na dusznej, zadymionej i głośnej hali sportowej, ale.. przynajmniej mam teraz kilka zdjęć, które mogę wam pokazać. panie i panowie! oto ja:









wymarzona kieca: simple
wymarzone buty: quazi
ból głowy: 3 łyki szampana na pusty żołądek

foty: tata oczywiście.

w sumie z radością stwierdziłam, że na studniówce co raz więcej krótkich sukienek. miałam okazję być na 3 takich imprezach rok po roku i zawsze miałam sukienkę o długości max. zaraz za kolano. za pierwszym razem byłam jedną z może 10 osób w takiej długości. z drugim było już trochę lepiej, może nie połowa, ale sporo dziewczyn zrezygnowało z jakże modnych kiedyś zestawień gorset+długi i ciężki dół. przy trzecim podejściu czułam się już zupełnie swobodnie bo przynajmniej 1/2 dziewczyn oswobodziło swoje kolana. i fajnie, ja jestem zdecydowanie za takim trendem, ale z drugiej stronie to jest tylko i wyłącznie kwestia gustu. co myślicie? lepiej tradycyjnie, elegancko i długo? czy lekko, nowocześnie i krótko..?

PS a foty ze studniówki dlatego bo rozpędziłam się z postami akurat wtedy kiedy mój aparat wyjechał na wakacje, żeglować po adriatyku, więc potrzebowałam jakiś ciuchowych, zrobionych już fot. mam nadzieję, że ten post kogokolwiek zainteresuje.. :>

PS2 dlaczego w tym zestawieniu nie ma mnie??? :P LINK