39-wakacje.

nareszcie mamy z kotem prawdziwe wakacje. bo albo pływamy w jeziorze (pogoria)..

..albo chillout'ujemy się na basenie w ogródku filipowych dziadków (tak! mają basen..)..

..albo.. ratujemy umierające zwierzątka..! taka przygoda przydarzyła nam się pierwszego dnia. zaraz po przyjeździe do czeladzi postanowiliśmy wybrać się na dorotkę (górka z przyjemnymi widoczkami). niestety nie dane nam było na nią dotrzeć. w połowie drogi zauważyłam, że na drodze coś leży. a w dodatku, że to coś się rusza! filipek wcisnął hamulec i już po chwili biegliśmy w kierunku stukniętego stworzonka. na miejscu okazało się, że tym nieszczęśliwcem był kotek. śliczny, biedny kotek :( wyglądał naprawdę okropnie (osoby wrażliwe może raczej niech tego nie czytają i przejdą od razu do zakończenia historii), widać było, że oberwał w pyszczek, stracił sporo krwi i ledwo oddychał. taka sytuacja zdarzyła nam się po raz pierwszy więc na początku nie bardzo wiedzieliśmy co robić. przenieśliśmy kotka na pobocze i staliśmy jak wryci. na szczęście w naszym kierunku zaczęli iść jacyś ludzie, których zapytaliśmy o adres najbliższego weterynarza. po 5 minutach byliśmy na miejscu. muszę przyznać, że lekarz zachował się fachowo. kiedy tylko zobaczył krwawiącego kotka na rękach filipa przeprosił panią, która już była w jego gabinecie, dosłownie porwał od nas kicię i zaczął ją (a raczej, jak się później okazało, jego) badać. nie mogłam patrzeć na cierpienia zwierzątka dlatego usiadłam przed gabinetem. kiedy zza ściany usłyszałam słowa 'stan agonalny' wybiegłam z płaczem na zewnątrz..niby to nie było moje zwierzę, ale to jednak stworzenie, które czuje i cierpi :( okropne uczucie. lekarz, który zajął się kotem musiał być chyba cudotwórcą bo kiedy po 20 minutach zdezorientowana wróciłam do środka zobaczyłam naszą kicię podłączoną do kroplówki i utrzymującą w miarę poprawną pozycję siedzącą. ulga była ogromna. i już po kilku antybiotykach, witaminach, glukozie, środku przeciwwstrząsowym i przeciwbólowym kotek był w całkiem, całkiem niezłym stanie :)) nie jestem w stanie opowiedzieć o wszystkim, bo działo się dużo, powiem tylko, że nie mogliśmy uwierzyć, że ten kot, który ucieka przed nami po całym ogrodzie z drugą prędkością kosmiczną to ten sam, który dziś po południu dogorywał na drodze..:) dodam, że potrzeba było czwórki dorosłych, poważnych (taa..) ludzi żeby kociaka złapać. w sumie zostawilibyśmy go już w spokoju gdyby nie wenflon, który miał w łapce. z tego powodu następnego dnia znowu stawiliśmy się u weterynarza. wtedy okazało się, że nie jest tak wesoło. pozostawienie kota na dworze w stanie obecnym równałoby się jego śmierci..nadal nie był w stanie jeść normalnego pokarmu. tylko że my nie mieliśmy co z nim zrobić! nikt z osób, które tam znaliśmy nie mógł go przygarnąć. ostatecznie zawieźliśmy go do schroniska w katowicach i tam zostawiliśmy. przysięgam, że łezka w oku mi się zakręciła kiedy wychodziliśmy z tego smutnego, szarego budynku. myśleliśmy, że nasza przygoda zkotem na tym się skończy, ale nie. po godzinie zadzwonił do nas wujek filipka-szymon z cudowną wiadomością. jego dziewczyna przygarnie kotka! tak pozytywnego zakończenia tej historii nikt z nas się nie spodziewał. kotek, który mógł od 3 dni być martwy otrzymał drugą szansę i znalazł nowy, a raczej pierwszy dom :) przyznajcie, zasłużył na to..



uff..ale się rozpisałam :) ale musiałam Wam o tym opowiedzieć. zresztą, teraz pewnie wiecie skąd nick kotowa, jestem taką trochę kocią mamą ;)
no i żeby nie było, że odbiegam od tematyki bloga to jeszcze jeden z moich tutejszych outfit'ów:




koszulka: new yorker
spodnie: fishbone (przecena ze 190 na 20 zł!)
buty: z małego sklepu obuwniczego w moim mieście
łancuszek: moja alternatywa dla h&mowego łańcuszka ;) new yorker

foty: filipek i ja

do napisania! :*